ماجراجویی‌های کاوه: از تجریش تا راه‌آهن
این کاوه کشاورزیان ما یکی از خوش‌مشربهای روزگار است. یعنی از اون آدمها که اصلاً استایل صورتش با خنده است و فکر کنم اگه خیلی غمگین باشه لبش حالت افقی معمول ما را پیدا کنه. یعنی اصلاً نمی‌شه این پسر را در حالتی جز در بشاشی و نشاط تصور کرد!
چنین آدمی حس ماجراجویی و حال کردن با لحظه‌های زندگی را هم داره: تو سفر با دوربین عکس بگیر و بگذار، سرگرمی‌های ساده مثل روی صدای دیگران ادا درآوردن (dubsmash) را انجام بده، اهل سفر باش، بچه‌ها را بریز توی ماشینت و بگرد و بچرخ، شیوه‌های آواز خوندن در حمام را بیاموز و یاد بده و این طور کارها. اصلاً از آن آدمهایی است که اگر داغون روزگار هم باشی فقط کافیه قیافه مهربونش را در نظر بیاری تا شاد شی.
حالا این آدم باحال، که همسری برازنده هم دارد، خاطره پیاده‌روی دو نفره خودشون از تجریش تا راه‌آهن را که چهار سال پیش در همین روز هفتم بهمن (سال ۹۰) انجام داده برای ما بازنشر کرده! از لحظه‌هایش لذت می‌برم. بابا نگو این آدم اصلاً به طور تاریخی باحال بوده. بدون مکث باحال بوده لامصب! از این کارها آن وقتها هم می‌کرده… تازه چی؟ با یک همسر پایه!
داشتم فکر می‌کردم که ابتکار جالبی کرده‌اند برای یک خاطره مشترک دو نفره. از تجریش تا راه‌آهن را در طول روز برویم. یک آشنایی تازه با شهرمون و مسیری که مرتب با ماشین طی‌اش می‌کنیم، یک فرصتی برای دونفری بودن در زمانهای استراحت، یک ماجراجویی ورزشکارانه. از خط به خط شرح مسیری که نوشته دارم حس می‌کنم هیجانشون را. تازه اینکه الان این خاطره را بعد از چهار سال با هم مرور می‌کنند هم خیلی براشون لذتبخش است.
تازه الان می‌بینم که توی میلان ایتالیا هم یک روز ۲۰ کیلومتر و یک روز دیگه ۹ کیلومتر را پیاده روی کرده. کلاً تو کار این حرکتها است این مرد. اینجا تو دانمارک هم مرجع عشق و حال و سیاحت است. می‌دونید هرجا نیاز به یک پایه خوب دارید، از کلبه زمستانی گرفته تا رفتن به لب دورترین ساحل این کشور و برای هر فعالیتی از چهارشنبه سوری گرفته تا مسابقه فوتبال می‌توانید رویش حساب کنید. حس ماجراجویی و امتحان کردنش رو دوست دارم.
تا می‌توانید از این آدمها باشید و اگه نیستید هم همراه این آدمها باشید. اینها روح زندگی هستند. شادمانی لحظه‌های زندگی هستند. شادند و شادی می‌بخشند.
بردوام و شاد باشی کاوه دوست داشتنی؛ و همچنان شادی ببخشی در کنار همسر مهربان.