سعدی

سعدی در بیتی از یکی از غزلهای جذابش می‌گه: «مَزَن ای عدو به تیرم، که بدین قَدَر نَمیرم؛ خبرش بگو که جان‌ات بدهم به مژدگانی». خودش تقلب می‌رسونه به دشمنش و می‌گه ببین من به تیر و ضرب تو نمی‌میرم، اگر می‌خواهی مرا بکشی ساده‌ترین کار اینه که از محبوبم خبری بیاوری تا خودم جانم را به مژدگانی تقدیمت کنم. حالا این شده حکایت من. هربار که University of Tehran را Tehran University می‌نویسند دقیقا تیری است به قلب من. هروقت که Persian زیبا و خوش آهنگ و هویت‌دار را Farsi می‌گویند یک تیر زهرآلود به قلب من می‌زنند (اینقدر گفتند[…]

یکی از تکلیف‌های مورد علاقه من در کلاس‌هایم ارجاع دانشجویان به معادلهای مدیریتی موضوع مورد بحث درس در ادبیات کلاسیک ماست، و معمولاً هم سعدی بزرگترین و غنی‌ترین منبع این نوع روایت‌ها و حکایت‌هاست. در کلاس اقتصاد رسانه، و گاه در کلاس‌های مبانی کارآفرینی به حکایت «جدال با مدعی در باب توانگری و درویشی» در گلستان سعدی که آخرین حکایت در باب «در تاثیر تربیت» است، با علاقه بسیار رجوع می‌کنم. گاه از بچه‌ها می‌خواهم که پنج دقیقه به روخوانی بخشهای اصلی آن گوش دهند، گاه روی صفحه نمایشگر می‌اندازم و روی بخشهای برجسته آن تاکید می‌کنم، گاه به عنوان[…]

این بیت را ببینید: «چشم سعدی به خواب بیند خواب، که ببستی به چشم سَهارت» تقریباً در همه نسخه‌های موجود این بیت با کلمه «سحار» ثبت شده که در لغت به معنی بسیار «سِحرکننده» و فریبنده است. در ظاهر هم درست میاید: اینکه با چشمان سحرآمیز و افسونگرت راه خواب را بر چشم سعدی بسته‌ای و دیگر چشم او خواب راحت را مگر به خواب ببیند. درست به نظر می‌رسه نه؟ ولی نه! ما که داتیسیم (!) در همسری و همجانی با سعدی می‌گوییم که در این خبطی آشکار است! به احتمال بسیار زیاد این سحار نیست و سهار بوده[…]