در جوامع تای چی همواره این سوال مطرح می شود که تای چیِ سنتی برای تمرین مناسب تر است یا تای چیِ استاندارد؟
معمولا این چالش در هنرجویان یا مربیانی مطرح می شود که دغدغه فراگیری ساختار رزمی و درونی تای چی را دارند و این موضوع مطرح می شود که فرمهای استاندارد ومدرن تای چی این ساختار را ندارندو صرفاً برای نمایش ومسابقه طراحی شدهانداما آیا واقعا این چنین است ؟
این مسائل نیاز به شفاف سازی های بیشتری دارد که در این مقاله به طور خلاصه به آن می پردازیم .
این موضوع در فرم های استاندارد نسل اول تای چی که حدود ۴۰-۵۰ سال پیش معرفی شدند به چشم می خورد که ساختاری به مراتب ساده تر از فرم های سنتی داشتند و همین امر باعث موضع گیری بسیاری از اساتید تای چی در قبال این فرم ها گردید ، که عنوان کردند ، روح تای چی این گونه از بین خواهد رفت ، بله تای چی استاندارد نسل اول بسیار ساده تر از فرم های سنتی یانگ و چن بود ( البته بیشتر فرم ۲۴ این ویژگی را داشت و فرم ۳۲ و ۴۲ ساختار نسبتاً پیچیده تری داشت ) اما باید به اهداف طراحی این فرم ها توجه بیشتری کرد .
فرم های استاندارد تای چی به این دلیل طراحی شدند که ؛
اولا فرم های سنتی برای هنرجوی مبتدی طراحی نشده بود و معمولا یا هنرجویانی که ساختار رزمی را در هنر های رزمی دیگر در سطح بالایی فرا گرفته بودند سراغ تای چی می آمدند و یا اینکه در خاندان های مختلف هر یک از اساتید از کودکی زیر نظر پدران خود آموزش می دیدند و آنقدر فرصت دیدن و آمیخته شدن با فرم ها را داشتند که این دغدغه چندان مهم نبود که ساختار ساده تری برای آموزش طراحی شود به همین دلیل در آموزش به افراد مبتدی در سنین بالاتر دشواری ها و پیچیدگی های زیادی وجود داشت که همین امر نیز باعث مهجور واقع شدن تای چی نسبت به پتانسیل های خود شده بود و تای چی محدود به خاندان های صاحب سبک تای چی بود . در ضمن پرورش مربی در چنین روش هایی اصلا مطرح نبود ( البته در این دو دهه اخیر تحت تاثیر گسترشات معاصر تای چی ایشان به این جهت سوق پیدا کرده اند ) و یک مربی می بایست مرید و عضو آن خانواده می شُد و روش های ارزیابی مشخصی برای دستیابی به مدارج مختلف وجود نداشت و آن کاملاً بر اساس نظر و سلیقه استاد مورد نظر صورت می گرفت ( هر چند که معمولاً نظرات ایشان صحیح است اما اجهاف های زیادی هم صورت می گرفت ).
دوم اینکه ، این خاندان ها هر یک نظرات و سلیقه های خود را داشتند و در آموزش و هماهنگی با یکدیگر برای طراحی فرم های مسابقاتی و تمرینی اختلافات بسیاری داشتند و در ضمن هر یک صرفاً سبک خود را تایید می کردند ( هر چند که ظاهر امر را حفظ می کردند ) و تعصبات قومی و خاندانی جهت اصلی ایشان را در آموزش تعیین می کرد ، چرا که خود را میراث دار اجداد خود می دانستند ، هرچند این امر بسیار ستودنی ست اما موانع بسیاری را در آموزش و گسترش فراگیر تای چی و انتقال آن به افراد عادی جامعه ایجاد می کرد و فیلتر ها ارزیابی های پیچیده ای برای انتقال تکنیک های داشتند ( و دارند ) که هم با روش آموزش آکادمیک مغایرت دارد و هم با گسترش همگانی تای چی در زندگی مدرن امروزی .
سوم اینکه ، تای چی نیز مانند سایر سبک های ووشو و سایر هنر های رزمی جهان برای گسترش هر چه بیشتر نیاز به ساختار مسابقه ای دارد تا بتوان آن را در کشور های مختلف و اقشار مختلف به خصوص جوانان گسترش داد که می دانیم این موضوع بسیار ستودنی و ضروری است ، هر چند که خاندان های مختلف چنین دغدغه ای نداشته و ندارند و معتقدند که هر کس نیاز به فراگیری دارد نزد ما مراجعه می کند و می بایست به همین روشی که ما ارائه می دهیم خودش را تطبیق دهد و آموزش بگیرید ، و می بایست وفا داری خود را ثابت کند تا تکنینک های پیشرفته تر به او منتقل شود . در حقیقت آموزش در شکلی مانند مریدی یا فرزند خواندگی امکان پذیر بود نه شکلی آکادمیک و ورزشی . از طرف دیگر فرم های سنتی چون ساختار درونی و رزمی مختص به خود را داشت و بر اساس نظر ها و سلیقه های اساتید آن سبک ارزیابی می شد ، قابلیت مسابقاتی شدن را نداشت ، چرا که در مسابقات می بایست معیار های مشخص و واضحی برای قضاوت وجود داشته باشد که هم برای داوران قابل مشاهده و ارزیابی باشد و هم بتوان هنرجویان سنین پایین را توجیه کرد .
چهارم اینکه ، فدراسیون جهانی ووشو و انجمن ووشو چین برای پرداختن به کاربرد سلامتی تای چی در سنین مختلف نیاز به فرم هایی داشتند که چهار چوب استاندارد ، ساده و مشخصی داشته باشند که جنبه سلامتی آن ها نیز ارزیابی شده باشد ، چرا که امروزه معتقدند برخی از سبکهای سنتی چون با هدف رزمی محض طراحی شده اند برای یک هنر جوی مبتدی و یا سن بالا و یا هنر جویانی که مشکلی جسمانی داشته باشند می تواند مضر باشد و برای مفاصل ایشان آسیب های زیادی همراه داشته باشد. به همین دلیل ناچار بودند فرم ها را ساده تر کرده و ساختار مفصلی و ورزشی آن را مشخص و قابل یادگیری کنند ، بعد به تدریج در فرم های پیشرفته تر ساختار نیز پیشرفته تر می شُد و نکات رزمی تر نیز به آن ها اضافه می شُد تا هنر جو پس از فراگیری ساختار مقدماتی وارد این فرم ها شود ، در ضمن ایشان هیچ گاه سبک های سنتی را نفی هم نکردند و هنر جو می تواند پس از فرم های استاندارد با دانستن ساختار ورزشی مشخص وارد سبک سنتی دلخواه خود شود .
پنجم اینکه ، در ساختاری فدراسیونی و منسجم برای گسترش یک رشته می بایست از یک جای مشخص و پایه شروع شود بعد کم کم آن رشته را پیشرفته تر کرد ، همانطور که در مورد ووشو و تای چی نیز این موضوع اتفاق افتاد ، بدین ترتیب می توان به میزان قابل توجهی به عمق و سطوح آن هنر نیز دست پیدا کرد اما با ساختاری تکامل یافته و مشخص که برای آموزش و مسابقه نیز ساختار مناسب تری دارد .
ششم اینکه ، موضوع به اشتراک گذاشتن اطلاعات در جهان امروز یک دغدغه مهم محسوب می شود که وقتی مطالب همگی نزد یک سری افراد خاص موجود باشد و تایید آن اطلاعات و مجوز به اشتراک گذاری آن ها را نیز قرار باشد آن افراد خاص تعیین کنند عملاً موضوع به اشتراک گذاری اطلاعات به دشواری های بسیاری بر می خورد ، چرا که برای گسترش و به اشتراک گذاشتن این اطلاعات نیاز مند مدیریتی یکپارچه و سیستماتیک است که بتواند اطلاعات و دانش موجود را به زبانی مشترک ( منظور از لحاظ فنی) ترجمه کرده تا بتوانند همگان از آن استفاده کنند ،
در غیر این صورت خود شان هم نمی توانند به اطلاعات ارزشمند یکدیگر دسترسی داشته باشند . ( به طور مثال این مسئله همواره در خاندان چِن مطرح می شود که یانگ لوچان ، پایه گزار سبک یانگ ، بخش لائو جیا آر لو یا پائو چویی را آموزش ندیده است و به آن فرم ها دسترسی نداشته است به همین دلیل فرم های سبک یانگ همگی آهسته هستند ! ) اگر سیستم به اشتراک گذاری و مدیریت اطلاعات یکپارچه وجود داشته باشد همگان به اطلاعات دسترسی خواهند داشت و این نیاز مند تنظیم الفبایی ساده برای فرم هاست که زبانی مشترک باشد .
هفتم اینکه ، موضوع سرعت آموزش و یادگیری در عصر حاضر موضوع مهمی است و این نیاز مند یک ساختار آموزشی طبقه بندی شده از مبتدی تا پیشرفته است که هنر جو بداند که کجای مسیر قرار دارد و تنظیم برنامه و وقت او چه طور باید باشد .
پس اهداف طراحی فرم های استاندارد تای چی بر اساس جوامع امروزی با خود فرم ها سازگاری دارد، و هدف فدراسیون جهانی و انجمن ووشو چین، پرورش جنگجویانی قدرتمند که بتوانند در نبرد های واقعی، پای مرگ و زندگی خویش بجنگند یا پرورش مراقبه گر های درونی مانند راهبان معابد نبوده است!
و بدیهی است که از فرم های استاندارد نمی توان چنین توقعاتی را داشت.
هنرِ رزمی در عصر حاضر
اما نکته ای که بسیاری از مربیان سبک های سنتی روی آن تاکید می کنند این است که ساختار رزمی فرم های سنتی بسیار قوی تر از فرم های استاندارد و مدرن است . بله قطعاً همینطور است ، چرا که آن فرم ها برای مبارزات واقعی طراحی شده بودند و اولویت اول آن فرم ها همین کاربرد نبرد و رزم بود و فرم های استاندارد هیچ گاه در یک جنگ به کار گرفته نشده اند که میزان کاربرد رزمی آن ارزیابی شود .
اما به واقع این موضوع در زندگی امروز چقدر اهمیت دارد ؟
شما وقتی تای چی تمرین می کنید دغدغه این موضوع را دارید که به طور مثال این تکنیک ها را در مبارزات خیابانی و یا نبرد های واقعی استفاده کنید ؟
بعد از اختراع سلاح گرم و انقلاب صنعتی ، در جوامع امروز دیگر هنر های رزمی جایگاه گذشته خود را ندارند و کاربرد آن ها بیشتر از جنبه هنری آن هاست ، و با توجه به اینکه در آموزش هنر های دیگر مانند موسیقی و نقاشی و.. نیز استاندارد سازی به جهت تسهیل در آموزش صورت گرفته است و فرم های استاندارد مغایرتی با این امر ندارد .
در ضمن شایان ذکر است که دستیابی به توانایی بکارگیری رزمی تای چی در مبارزات واقعی ، مسئله ای بسیار بلند مدت و زمان بر است و اگر هنر جویان گرامی با صرف وقت اندک ( تمرین ۴-۵ ساعت در هفته ) در مدتی کمتر از ۱۰ -۱۵ سال توقع دست یابی به مهارت رزمی تای چی را دارند ، حتی اگر سبکی کاملا سنتی و رزمی را تمرین می کنند ، باید عرض کنم که کاملاً تلاش و مسیر بیهوده ایست و مانند آب در هاون کوبیدن است ، دستیابی به سطحی از تای چی که بتوان آن را در مبارزات واقعی بکار گرفت ، مسئله ای بسیار مفصل و طولانی است که در این میان تمرین فرم های استاندارد زمان زیادی از شما نمی گیرد . در ضمن برای کاربردِ مبارزات خیابانی و دفاع شخصی ، سبک های بسیار کاربردی تر و زود بازده تری وجود دارند که برای این منظور بسیار مناسب تر هستند .
تای چی به عنوان یک مراقبه متحرک ( تای چی چی کُنگ)
بسیاری دیگر از مربیان سبک های سنتی معتقدند که تای چیِ سنتی از لحاظ اثر روی انرژیِ چی و به عنوان یک مراقبه متحرک قوی تر از تای چی ِ سنتی است . این موضوع صحیح است ، اما این دغدغه مربوط به زمانی بود که هنر و دانش چی کُنگ چندان فرا گیر نشده بود و مکتوبات و آموزه های کمی از آن موجود بود ، و در گذشته بخش اثر گذاری روی انرژی در فرم های تای چی ، بسیار پنهان و مانند اسرار آمیز بود . در حقیقت هر خاندانی سعی در ایجاد تاثیرات درونی بیشتر در سبک خود بودند بدون اینکه کسی خارج از آن خاندان به آن دست پیدا کند .
اما با گسترش دانش چی کُنگ در سراسر چین و همینطور سطح جهان و یافته شدن بسیاری از مکتوبات باستانی و بازشدن درِ معابد مختلف به همگان دانش تسلط بر انرژی اینقدر عمیق و پیشرفته و آکادمیک قابل دستیابی است که دیگر برای این منظور نیاز نیست کسی سراغ فرم های پیچیده سبک های سنتی برود . در حقیقت می توان گفت این هدف ( تای چی به عنوان مراقبه متحرک و اثر گذاری روی انرژیِ چی ) اصلاً در حوزه دانش چی کُنگ تعریف می شود تا هنرِ رزمی تای چی و هنر جویانی که این دغدغه را دارند بهتر است از ابتدا به تحصیلِ چی کُنگ بپردازند تا به شکل طبقه بندی شده و تضمین شده ای در مسیر درونی و عمیقِ تای چی قرار گیرند ، این تخصص در چی کُنگ تحت عنوان « تای چی چی کُنگ » شاخه و تخصصی مشخص دارد که همه می توانند از پایه شروع و به سطوح بالایی از آن برسند ، برای تمرین تای چی چی کُنگ هم ، فرم آن چندان اهمیتی ندارد و می تواند هر سبکی از تای چی باشد ( حتی سبک استاندارد ) . به طور مثال استاد بزرگ مانتاک چیا که از بزرگ ترین اساتید مطرح چی کُنگ در جهان هستند چهار فرم را به عنوان فرم های پیشنهادی تای چی چی کُنگ معرفی کردند که در سبکهای وودانگ ، وو ، یانگ هستند . و حتی یک استاد می تواند برای تمرین تای چی چی کُنگ با توجه به اهداف و اشراف خود فرمی را طراحی کند . در تای چی چی کُنگ نکات مشخص تری برای تسلط بر انرژی ِ چی مطرح می شود و مسیر استادی ِ مشخص تری دارد .
بنابر این برای این بخش اساساً تحصیل در چی کًنگ بسیار کارآمد تر است .
تمام گفته های فوق به این معنی نیست که سبک های سنتی سبک های مفیدی نیستند و چیزی از اصالت آن فرم ها کم نمی کند ، تای چیِ مدیون تمامی آن سبک ها و تغییرات تاریخی بوده است . اما این که یک خاندانی فقط روی یک سری فرم و نظر و سلیقه شخصی بماند و تعصب به خرج دهد نیز در جوامع امروزی منسوخ است .
سیر تحول تای چی را می توان با موسیقی مقایسه کرد ، اروپایی ها در موسیقی کلاسیک خود ، به خصوص بعد از قرون وسطی ، تصمیم گرفتند که دانش خود را مکتوب کرده و به اشتراک بگذارند و همین امر موجب پیشرفت این سبک از موسیقی شد ، در ضمن در روش های فراگیری نیز فرم های استاندارد نوازندگی و آهنگسازی بوجود آمد و مسابقات نوازندگی و آهنگسازی نیز شکل گرفت ، اما در برخی دیگر از کشور ها مانند موسقی سنتی خومان به دلیل سیستم مُریدی و اینکه معتقد بودند حس را نمی توان مکتوب کرد ، بسیاری از مقام ها و گوشه ها و دستاورد های اساتید از بین رفت و درگیر نظرات و سلیقه های شخصی شد و می بینیم که در نهایت نیز چاره ای جز استاندارد سازی روش آموزشی و نُت نویسی وجود نداشت و الان موسیقی ما نیز همان سیر را دنبال می کند
می توان گفت که تای چی استاندارد ، همان شکل طبقه بندی شده ای از فرم های سنتی است که برای آموزش و مسابقه تنظیم شده است . در ضمن این روال در حال گسترش نیز هست ، فرم های نسل اول فرم هایی به نسبت ساده تر و با چهار چوب مشخص تر بودند بعد در نسل دوم که فرم های مدرن بود ، فرم ها بسیار پیشرفته تر و پیچیده تر شد که هم از لحاظ ورزشی بسیار پیچیده بود هم اینکه ترکیبی هنری در آن در نظر گرفته شده بود که می بایست با موسیقی نیز هماهنگ می شُد ، در ضمن موضوع خلاقیت و طراحی فرم نیز به حرکات اضافه شد که این امر نیز ابتدا با مخالفت های بسیاری همراه بود ، اما در گسترش هرچه بیشتر تای چی نقش بسزایی داشت . در نسل سوم فرم های تای چی که به نوعی ساختاری نئوکلاسیک هم دارند ، ویژگی های بیشتری از فرم های سنتی در نظر گرفته شده است و فرم های هر سبک ( یانگ و چِن ) به شخصیت سنتیِ آن فرم ها نزدیکی بیشتری دارند و اساتید سبک های سنتی در طراحی آنها نظرات خود را اعمال کرده اند ، این فرم ها بعضاً از بسیاری از فرم های سنتی نیز پیشرفته تر و عمیق تر هستند . با توجه به سیر تحول و پیشرفتِ این فرم ها ، می توان انتظار داشت در سال های آینده فرم های پیشرفته تر که هم با ساختارِ سنتی ، هماهنگی بیشتری داشته باشند و هم به شکل طبقه بندی شده ای ساخته شده باشند ،معرفی شوند. تنها بدین ترتیب است که تای چی ، یک خانواده می شود و همه در جهت رشد و گسترش تای چی تلاش می کنند ، نه یک خاندان و نامِ شخصی .
روال پرورش صحیح آکادمیک و تخصص گرایی هم به همین روش است .
و نمی توان توقع داشت که مبارزهایی برای جنگ های واقعی پرورش دهند و یا به دنبال ساخت راهبانی معنوی برای معابد باشند .
آیا ترکیبِ سبک های مختلف با یکدیگر صحیح است ؟
این صحبت که نباید تغییراتی در فرم های قدیمی ایجاد کرد نیز ناشی از عدم آگاهی کافی از روش های هنری است ، چرا که این ویژگیِ یک هنرِ اصیل است که نسل های مختلف آن را پرورش دهند با یکدیگر ترکیب کنند و در مجموع ظرفیت های آن هنر را ارتقا بخشند ، ارزش اصالت تای چی نیز در این است که در این چند صد سال ، تجربیات مختلفی به آن اضافه شده و تغییرات بسیاری در آن صورت گرفته و پالایش شده تا به دست ما رسیده است وگرنه به صِرفِ قدیمی بودن یک روش نمی توان آن را ارزشمند شمرد ، اتفاقاً در این صورت ساختاری بسیار اولیه و بَدوی دارد . پس برای ایجاد تغییرات در فرم ها و یا ترکیب نقاط قوت سبک ها دلیلی برای مقاومت و تعصب باقی نمی ماند ، به همین دلیل است که در فرم های مدرن نیز سبک های مختلف تای چی با یکدیگر ترکیب شده اند که ارزش آن را چند برابر می کند . باز با مقایسه با موسیقی ، اینطور برداشت می شود که اگر قرار بود نوازندگان و ارکستر ها فقط موسیقی های قدیمی را اجرا می کردند ، سیر تکامل موسیقی هیچ گاه آغاز نمی شُد ، اما می بینیم که سِیرِ صحیح این است که در عین اجرای آثار قدیمی ، هنرمندان معاصر از آن ها الهام گرفته و با ترکیب و نوآوری های خود آثار جدید را خلق می کنند ، که این مسئله در تای چی نیز ، امری اجتناب ناپذیر و صحیح است .
به دور از تعصبات ، یک تای چی کار می تواند در سبک های مختلف تجربه کسب کند و یا روش های قوی در سبک های مختلف را با یکدیگر ترکیب کند و جایگاه دقیق تر خود را در تای چی پیدا کند . مانند ساختار آکادمیک عصر ِ ما و پیدایش تعداد بسیاری تخصص های میان رشته ای ، این مجوز در ووشو نیز بیش از ۱۰ سال است که توسط فدراسیون جهانی و اساتید بزرگ ووشو صادر شده است . برای این موضوع نیز سبک های استاندارد و مدرن بهترین بستر هستند و می توان گفت که این نیز ظرفیت ارزشمندِ فرم های استاندارد و مدرن است .
( در فرم های مدرن می بینیم که سبک های مختلف مانند یانگ ، چن و سبک وو در یک فرم با هم ترکیب می شوند و به علاوه می توان تکنیک های ابداعی نیز به آن اضافه کرد )
روشِ فراگیریِ پیشنهادی
اما به نظر من امروزه بهترین روش برای فراگیری تای چی ، این است که در ابتدا به تمرین و یادگیری فرم های استاندارد بپردازید و همگام با متولیان این ورزش در جهان پیش بروید و به ایشان اعتماد کنید ، بعد از اینکه در سبک های استاندارد به یک اشرافی نسبی رسیدید می توانید در صورت تمایل سبک سنتی مورد علاقه خود را انتخاب کنید ، در این فرصت آشنایی بیشتری با سبک های تای چی نیز پیدا می کنید و جایگاه خود را با درک بیشتری در تای چی پیدا می کنید ، اگر هم به ساختار درونی تای چی علاقه مند شدید می توانید وارد بخش تای چی چی کُنگ شوید .
چرا که شما به این روش هم ساده تر و آکادمیک تر تای چی را فرا می گیرید و هم فرم های شما از لحاظ اداری قابل ارزیابی است و اگر قرار باشد به تدریس و مربی گری تای چی بپردازید نیاز به مجوز های مربوطه از فدراسیون کشور خود و فدراسیون جهانی دارید که این مجوز ها فقط در فرم های استاندارد اعطا می شود و اگر قرار باشد در مسابقات شرکت کنید نیز این امکان را دارید تا توانمندی های خود را به نمایش بگذارید . همینطور اشراف و تجربه شما در تای چی و فرم های مختلف بیشتر می شود . در این میان هم می توانید هم از اثرات سلامت بخش تای چی بهره مند شوید هم با ساختار رزمی تای چی آشنا شوید .
همینطور پیشنهاد می کنم در حین فراگیری و تمرین تای چی استاندارد ، به تمرین تویی شو و دوی لین نیز بپردازید و برای آنکه اطمینان شما در تکنیک ها افزایش یابد ، فلسفه رزمی هر حرکت را از مربی خود بخواهید .
و به تدریج نکات مطرح شده در سبک های سنتی را مطالعه کرده و به تمرینات خود اضافه کنید .
در حقیقت تمرین یک سبکِ سنتی از ابتدا برای یک هنر جو مانند ، این است که یک سبک خاص و حرفه ای از یک هنر را بدون فراگیری الفبا و بدون روشی طبقه بندی شده از روز اول تمرین کند ، هنری که با لحن و جهت گیری آن نیز به خوبی آشنایی ندارد و از انتخابِ تخصصِ خود ، مطمئن هم نیست ، که این امر روند آموزشیِ فراسایشی را ایجاد می کند .
( البته خاندان های مختلف در سالهای اخیر تحت تاثیر عملکرد فدراسیون جهانی و نیاز سنجی جامعه نیز مجبور به طراحی فرم های ساده تری شده اند که به عملکرد فدراسیون جهانی بسیار نزدیک است ولی همچنان نظرات و سلیقه های شخصی در آن به چشم می خورد ) .
سخنِ پایانی
در نهایت به نظر من ، پیشرفت تای چی در جهان نیاز به همدلی و همراهیِ همه مربیان و صاحب نظران دارد و با تضعیف کردن اهداف و عملکرد های فدراسیون جهانی این امر میسر نمی شود ، رشد روز افزون این هنر نیازمند این امر است که به قوانین و روش های پیشنهادی تمکین کرده و تحت یک مدیریت یکپارچه رشد کنیم و دست از تعصبات و درگیری های خاندانی و سبکی برداریم . در ضمن تای چی استاندارد هیچ مغایرتی با تمرین سبک های سنتی ندارد و شما هر زمانی که به یکی از این سبک ها علاقه مند شدید می توانید به تمرین سبک دلخواهِ خود بپردازید .
در ضمن فراموش نکنید که اساتیدی که فرم های استاندارد را طراحی می کنند و یا در ساختار آن نظر می دهند نیز از بزرگترین اساتید تای چی جهان هستند و می توان گفت بزرگترین متخصصان تای چی هستند که هم بر ساختار رزمی تای چی عمیقاً تسلط دارند و هم ساختار درونی تای چی را می شناسند و بعضاً از اساتید خاندان های سنتی تای چی نیز در میان ایشان هست .
کسانی که فرم های استاندارد و مدرن را کوچک و کم ارزش می شمارند ، قطعاً دانش و تجربه کافی از این سبک ها را ندارند و به دلیل نگاهی که از دور به این فرم ها دارند ، فقط سطحی بیرونی از این فرم ها را می بینند ، یا درگیر تعصبات خاندانی و سبکی هستند .
البته که همواره در تاریخ تغییرات و نوآوری ها مورد مخالفت بسیاری در عصر خود واقع شده است و من فکر می کنم به تدریج ، گذشت زمان باعث می شود نوآوری ها ، جای خود را پیدا کنند و مخالفت های تعصب آمیز را در خود حل کنند .
گسترش وسیع تای چی در عصر حاضر مدیون مدیریت فدراسیون جهانی و همکاری اساتید بزرگ تای چی است و این امر بدون ساختار فرم های استاندارد و این مدیریت جهانی میسر نبود .
امروزه محبوب ترین سبک تای چی در جهان نیز سبک های استاندارد ( سبک یانگِ استاندارد ) است .
تای چیِ استاندارد مدعی و میراث دار خاصی ندارد و متعلق به همه است.
در تای چی ِ استانداردِ فدراسیونی ، ارزش به هم خانواده بودن و فرزند و فرزند خوانده بودن نیست و موروثی منتقل نمی شود ، بلکه جایگاه و ارزش فقط به کیفیتِ کار است
و مربیِ خوب ، مربی است که هنر جویی بهتر از خود پرورش دهد( نه اینکه همواره سر سلسله بماند و تلاش اصلیِ اش برای حفظ آن جایگاه خانوادگی باشد تا کسی به او نرسد ، چرا که ارزش ، فقط به زودتر شروع کردن نیست ، بلکه به کیفیت کار و میزانِ تمرین بستگی دارد ).
به همین دلیل همه گان میراث داران آن هستند و اساتید و صاحب نظران آن کسانی هستند که واقعاً کیفیت کارِ بالاتری دارند ،
این ها ویژگی های اخلاقیِ قابل احترام در سبک های استاندارد هستند .
Leave a Comment