ArsenALL

ده سال پیش در فینال باشگاه‌های اروپای ۲۰۰۶ آرسنال، آن هم یکی از بهترینهای آرسنال، به فینال لیگ قهرمانان رسید در برابر بارسلونایی که آن روزها گرچه قهرمان نمی‌شد ولی تیمی دوست داشتنی بود که زیبا بازی می‌کرد و به حقش نمی‌رسید. واقعاً چه سالهایی بود. طرفدار آرسنال بودم با آن ترکیب رویایی برگ‌کمپ و هانری و پیرس و هلب و فابرگاس و لیونبرگ موقرمزی و از همه مهمتر مغزی که از چنان عضلات باهوشی به طور اعجاب‌آوری بازی می‌گرفت یعنی آرسن ونژه. بازی را آرسنال ۲-۱ باخت. عجیب هم نبود و دیگه هم به فینال نرسید. عصر بارسلونا هم آغاز شد و دهه تاریک فوتبال برای افرادی مثل من که فوتبال امروزی بارسلونا را بسیار خسته‌کننده می‌دانند هنوز هم ادامه دارد.
تا دو ساعت و نیم دیگر از زمان این نوشته، دوباره این دو در برابر هم قرار می‌گیرند. به تعبیر من تمامی حق در برابر تمامی باطل! (حالا شاید برای شما متعادلتر باشه، برای من که لحظه‌شماری می‌کنم پایان این دوران یک‌طرفه فوتبال اسپانیایی را، ماجرا واقعاً همینطوریه). آرسنال شانس زیادی برای پیروزی ندارد. حتی در مقدماتی هم اینقدر بد بازی کرد که امیدی برای صعود نداشت و کولاک در بازیهای آخر و از جمله پیروزی بر بایرن زنده نگهش داشت تا برسه به اینجا. با این حال من امشبم را از قبل رزرو کرده‌ام فقط برای آرسنال و به ویژه آرسن ونژه (جناس لفظ را داشته باشید: آرسِنال آرسِن، ویژه وِنژِه!).
بیستمین سال حضور یکدست آرسن ونژه معنایی فراتر از دانش مربیگری دارد. شکوه یک باشگاه است در همراهی با این مرد، در برد و باخت، ذلت و افتخار، فقر و ثروت، بالا و پایین. همسران باید از آرسنال و آرسن ونژه درسها بیاموزند. اساساً تیمهای انگلیسی را به خاطر این تحمل طولانی مدت مربیان دوست می‌دارم. فوتبالی که ۲۷ سال پیاپی فرگوسن را و ۲۰ سال پیاپی آرسن ونژه را روی نیمکت نگه می‌دارد و بالا و پایین رفتنها هوادارش را هیجانی نمی‌کند شایسته بسیار بالاتر از اینهاست.
بازی امشب را در میان هواداران آرسنال می‌بینم. در جمع هوادارانی که دو ساعت زودتر از بازی جمع می‌شوند تا جا بگیرند. آرسنال شانسی ندارد ولی در بیستمین سال حضور ونژه و دهمین سال رویارویی تاریخی در فینال، امیدمان به این مغز است. مغزی که می‌تواند حتی ساعت کوک بارسلونا را هم از کار بیندازد آن هم با یکی از ضعیفترین آرسنالهایی که به خاطر داریم.
دوست دارم این آرسنال را و دوست‌تر دارم این آرسن را. بیهوده نیست که می‌سُرایند: ArsenAll!

پانوشت: بازی را در کلوپ هواداران آرسنال در کپنهاگ تماشا کردم. چه فضای جالبی. نمی‌دانستم چنین کلوپی هم وجود دارد از دوآتشه‌های دانمارکی هوادار آرسنال. از رادیو جوان هم آمدند مستقیم گزارش حال و هوای بازی 🙂 ولی جالبترین چیز برای من پیراهن امضا شده دنیس برگ کمپ است. البته کار دستی از کاپیتان تونی آدامز هم جای خود دارد. متاسفانه با بازی بد امشب آرسنال عیشمان منقَص شد.