در نقد بازبینی ویدئویی در فوتبال: هیجانم را پس بده!

در گفتگوهایی که حول این مطلب در شبکه‌های اجتماعی در گرفت بحث عدالت در فوتبال و مزیت‌های فناوری مورد تاکید دوستان قرار گرفت. فکر می‌کنم یک توضیح لازم است: مشکلی که در این فناوری بازبینی می‌بینم نه فناوری یا برقراری عدالت، که تاثیرپذیری رفتارهای انسانی تحت فناوری است. ببینید، از وقتی فناوری نقشه روی موبایل آمده است، به اتکای اینکه ویز یا گوگل مپ خودشون ما را به مقصد می‌رسانند کمتر مسیرها را به خاطر می‌سپاریم؛ از وقتی که شروع به ضبط کردن کلاس‌ها با موبایل یا ضبط صورت‌ها کردیم، به اطمینان اینکه می‌توان دوباره مطالب را شنید با بی‌خیالی به محتوای کلاس‌ها دقت می‌کنیم و نمونه‌های متعدد دیگر. در حقیقت فناوری به کمک آمده ولی دقت ما به اطراف با اتکای فناوری تغییر کرده. (صد البته می‌توان استدلال کرد که ذهنمان آزاد شده تا صرف چیزهای مهمتری شود). خب، در فوتبال هم همین اتفاق افتاده. داورها و کمک داورها به اتکای اینکه اگر اشتباه کنم بازبینی ویدئویی کمک می‌کند که اشتباه تصحیح شود، آفسایدهای مشکوک را اعلام نمی‌کنند در نتیجه دفعات نیاز به بازبینی افزایش می‌یابد. دفاع‌های تیم بعد از هر تصمیم داور به ضرر آنها شروع به اعتراض می‌کنند بلکه بازبینی نشان دهد که اشتباه صورت گرفته، و نمونه‌های متعدد دیگر که اتکای به فناوری سبب تغییر در رفتار ما در فوتبال شده و سبب شده فناوری‌ای که قرار بود فقط در موارد حیاتی و بسیار مهم به کار گرفته شود، در هر بازی به دفعات استفاده شود.

بگذارید نمونه خوب این فناوری را هم مثال بزنم: فناوری خط دروازه. به محض عبور از خط برای داور سیگنال ارسال می‌شود که توپ وارد دروازه شده است. سریع و صحیح و بدون مشکل. واقعاً این فناوری چقدر خوب است. همین دور قبل بازی‌های لیگ قهرمانان ضربه سر رونالدو به آتلتیکو مادرید را احتمالا هیچکداممان متوجه نشدیم که وارد گل شده، ولی فناوری نشان داد که دروازه بان درون دروازه توپ را مهار کرده و یک گل به همه ما تماشاگران فوتبال هدیه شد. چقدر تفاوت است بین این بازبینی ویدئویی پرتکرار و آن فناوری خط دروازه سریع و صحیح.